บทที่ ๒ แห่งคัมภีร์เต๋า

เมื่อรู้จักความงาม ความน่าเกลียดก็ปรากฎ
เมื่อรู้จักความดี ความชั่วก็ปรากฎ
มีกับไม่มี เกิดจากการรับรู้
ยากกับง่าย เกิดจากความรู้สึก
ยาวกับสั้น เกิดจากการเปรียบเทียบ
สูงกับต่ำ เกิดจากการเทียบเคียง
เสียงดนตรีกับเสียงธรรมดา เกิดจากการรับฟัง
หน้ากับหลัง เกิดจากการนึกคิด
ดังนั้น นักปราชญ์จึงกระทำโดยไม่กระทำ
สอนธรรม โดยไม่ต้องพูด
ให้สรรพสิ่งดำเนินไป โดยไม่แทรกแซง
ให้กำเนิด แต่ไม่ครอบครอง
ปฎิบัติกิจ แต่ไม่ประกาศให้โลกรู้
เพราะไม่ครอบครอง ความสำเร็จจึงเป็นของท่านตลอดไป

สาธุ

เมื่อมีเรื่องทะเลาะกัน อย่าใช้เหตุผลแก้ปัญหา
เพราะเรื่องที่ทะเลาะกัน ไม่ได้มาจากเหตุผล
แต่มาจากอารมณ์ จึงต้องใช้(เมตตา)ความรัก
เมื่อยามปกติ จึงจะใช้เหตุผลดำเนินชีวิต

ทัศนะการมอง

ดอกไม้ ดวงจันทร์ ทิวทัศน์
ไม่ใช่ตัวความงาม เป็นเพียงสิ่งสวยงาม
สิ่งสวยงาม มีจำนวนมาก
แต่ความงามมีเพียงหนึ่ง
ความงามไม่มีเกิด ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่แตกสลาย
แต่สิ่งสวยงาม มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป

มุมมอง

ความน่ารัก มีเสน่ห์กว่า ความรัก
แต่ความรัก ซาบซึ้งกว่า ความน่ารัก
เมื่ออยู่ในการณ์ต้องมีรัก จงอย่าตะบี้ตะบันรัก
แต่จงหมั่นทำตนให้น่ารัก อ่อนโยน จริงใจ
ความน่ารัก เป็นเพียงตัวก่อให้เกิด ความรัก
แต่มิอาจบำรุงเลี้ยงดูให้มั่นคงได้
ฉะนั้น เมื่อจุดประกายแห่งรัก
จงใช้ความอ่อนโยน จริงใจ เกื้อกูลความรักให้ดำเนินสืบไป...

blogger

สร้างบล็อก