บทที่ ๒ แห่งคัมภีร์เต๋า

เมื่อรู้จักความงาม ความน่าเกลียดก็ปรากฎ
เมื่อรู้จักความดี ความชั่วก็ปรากฎ
มีกับไม่มี เกิดจากการรับรู้
ยากกับง่าย เกิดจากความรู้สึก
ยาวกับสั้น เกิดจากการเปรียบเทียบ
สูงกับต่ำ เกิดจากการเทียบเคียง
เสียงดนตรีกับเสียงธรรมดา เกิดจากการรับฟัง
หน้ากับหลัง เกิดจากการนึกคิด
ดังนั้น นักปราชญ์จึงกระทำโดยไม่กระทำ
สอนธรรม โดยไม่ต้องพูด
ให้สรรพสิ่งดำเนินไป โดยไม่แทรกแซง
ให้กำเนิด แต่ไม่ครอบครอง
ปฎิบัติกิจ แต่ไม่ประกาศให้โลกรู้
เพราะไม่ครอบครอง ความสำเร็จจึงเป็นของท่านตลอดไป